rak jelita grubego (?) !

Właśnie wróciłam z CO, operacja odbyła się, od rana czekalam z tatą,o 14.30 zostal wzięty na salę operacyjną, operacja trwala 3 godziny i byla wykonana laparoskopowo....Caly czas czekalam i łzy mi cisnęły się do oczu gdy zostal przywieziony na salę....bardzo cierpiący...na wpółprzytomny, dostal dwa razy morfinę....tak mnie serce boli patrząc na ból taty ale cieszę się że moglam być przy nim,bo czulam ze potrzebuje obecności i wsparcia najbliższych...po prostu bylam...serce boli wyrywa się patrząc jak on dziś cierpi.... Z lekarzem wykonującym operację będę mogla porozmawiać jutro, dziś już nie byl obecny:( Czy operację laparoskopowa wykonuje się często w raku jelita grubego?czy lepsza jest tradycyjna metoda? Widząc dziś ogrom ludzkiego cierpienia jestem tak zalękniona serce mi peka, znowu mam myśli ze napewno też mam raka i co wtedy z moimi maluszkami....? Przyjechalam do domu, z nerwów strasznie bolal mnie żołądek, wymiotowalam i w wymiotach zauważyłam krew tzn pajączki krwi....i na tapecie mam raka żołądka...a może płuc? Moja psychika wariuje, zawsze wariowala na punkcie raka:((((( Boże, jak udźwignąć to cierpienie, dziś pomimo iż mialam ogromną gulę w gardle przy tacie nie uronilam ani jednej łzy, a pocieszalam go z calego serca.... Dziękuję za Wasze wsparcie, za modlitwę!Jestem z Wami całym sercem, Magda odezwij się proszę co u Ciebie!!! Jestem tak wyczerpana psychicznie i fizycznie że nie mam sily już pisać, jutro odezwę się...a dzis muszę poradzic sobie z ogromnym lękiem skąd mam krew w wymiotach...:(((

Jeszcze raz dziękuję Wam za pamięć i wsparcie...boję się jutrzejszej rozmowy z lekarzem,co powie odnośnie przeprowadzonej operacji, jakie jest jego przewidywanie.... itd, dziś tata bardzo cierpial, nigdy nie widzialam go w takim stanie....jednak na koniec, gdy już wychodzilam w jego oczach pomimo ogromnego bolu zobaczylam nadzieje i usłyszalam słowa"teraz to musi być już z górki..."oby tak było....boję się że teraz dopiero zacznie się koszmar chemii, moja głowa podsuwa mi smutne obrazy...:(wiem że niektórzy znoszą chemię lepiej inni gorzej... Wszystkie te cierpienia ofiarowuję naszej kochanej Matce Maryi...i pomimo tego lęku strasznego bólu wielokrotnie w ciągu dnia powtarzam słowa modlitwy Jezu ufam Tobie...ludzkim umysłem nie jesteśmy w stanie tego pojąć, wydaje nam się że nie udźwigniemy tego cierpienia, jednak Pan Jezus zawsze w swoich planach wobec nas ma jakiś plan, który ma nam pomóc być lepszymi ludźmi, dostrzegającymi drugiego człowieka a nie dążącymi tylko za dobrami współczesnymi:(((

Witajcie, Przed wczoraj dołączyłam do tego programu, przeczytałam Wasz wątek i chciałabym się podzielić z Wami moją historią a raczej historia mojego taty aktualnie wiek 64. Zaczęło się to mniej więcej 2 lata temu jak jeszcze byłam na studiach, tata odczuwał bóle brzucha, dodam też, ze tata ma cukrzycę, chodził sobie do lekarza po te swoje tabletki na cukrzycę co jakiś czas i dodatkowo mówił lekarzowi, że coś go boli brzuch, ale wg lekarza to było mało istotne. Po jakimś czasie zaczęły mu dokuczać zaparcia lub biegunki i tak było na przemiennie, znowu chodził do tego samego lekarza to ten w reszcie stwierdził, że spoko to na pewno przepuklina, wiec tata nie nosił nic ciężkiego. Mój tatuś niestety zaufał idiocie, który go nie umiał od razu skierować na badania;/ tak dla ciekawości dodam, że we Włoszech profilaktyka w walce z rakiem jelita grubego u osób starszych a raczej mężczyzn po 50tym roku życia ogarnięta bardzo dobrze, bo jak osiąga się 50tkę fruu na badania takiego osobnika się wysyła i już wiadomo co i jak. Ok kontynuuję, w sumie nie zdawaliśmy sobie sprawy co to jest ten rak jelita grubego i jak większość myśli przecież mnie to nie dotyczy. Słuchajcie, któregoś razu tata wstał z ogromnym bólem brzucha w nocy, ale uznał ze jest twardym facetem i wziął kilka tabletek nospy i oczywiście nic nie powiedział przez jakiś tydzień, że coś takiego miało miejsce, dopiero przy codziennej kawce z moją mamą powiedział, że czuł tak ogromny ból, że mało nie zemdlał, jeszcze dodam, że jakiś miesiąc wcześniej miał jakieś przeziębienie, z którym walczył i walczył, schudł przy tym jakieś 5kg. Ok, przepraszam, że tak chaotycznie, ale jestem trochę szalonym człowiekiem;) wyobraźcie sobie, ze po tych bólach mój tata poszedł do tego swojego doktorka, który mu zlecił kolonoskopię. Tata czekał na te badanie 6 miesięcy, a jeszcze się okazało, że przesunęli termin o 2 tygodnie. Cd, za chwilkę… nie chcę, Was przerazić tą ilością tekstu

Witajcie, Przed wczoraj dołączyłam do tego programu, przeczytałam Wasz wątek i chciałabym się podzielić z Wami moją historią a raczej historia mojego taty aktualnie wiek 64. Zaczęło się to mniej więcej 2 lata temu jak jeszcze byłam na studiach, tata odczuwał bóle brzucha, dodam też, ze tata ma cukrzycę, chodził sobie do lekarza po te swoje tabletki na cukrzycę co jakiś czas i dodatkowo mówił lekarzowi, że coś go boli brzuch, ale wg lekarza to było mało istotne. Po jakimś czasie zaczęły mu dokuczać zaparcia lub biegunki i tak było na przemiennie, znowu chodził do tego samego lekarza to ten w reszcie stwierdził, że spoko to na pewno przepuklina, wiec tata nie nosił nic ciężkiego. Mój tatuś niestety zaufał idiocie, który go nie umiał od razu skierować na badania;/ tak dla ciekawości dodam, że we Włoszech profilaktyka w walce z rakiem jelita grubego u osób starszych a raczej mężczyzn po 50tym roku życia ogarnięta bardzo dobrze, bo jak osiąga się 50tkę fruu na badania takiego osobnika się wysyła i już wiadomo co i jak. Ok kontynuuję, w sumie nie zdawaliśmy sobie sprawy co to jest ten rak jelita grubego i jak większość myśli przecież mnie to nie dotyczy. Słuchajcie, któregoś razu tata wstał z ogromnym bólem brzucha w nocy, ale uznał ze jest twardym facetem i wziął kilka tabletek nospy i oczywiście nic nie powiedział przez jakiś tydzień, że coś takiego miało miejsce, dopiero przy codziennej kawce z moją mamą powiedział, że czuł tak ogromny ból, że mało nie zemdlał, jeszcze dodam, że jakiś miesiąc wcześniej miał jakieś przeziębienie, z którym walczył i walczył, schudł przy tym jakieś 5kg. Ok, przepraszam, że tak chaotycznie, ale jestem trochę szalonym człowiekiem;) wyobraźcie sobie, ze po tych bólach mój tata poszedł do tego swojego doktorka, który mu zlecił kolonoskopię. Tata czekał na te badanie 6 miesięcy, a jeszcze się okazało, że przesunęli termin o 2 tygodnie. Cd, za chwilkę… nie chcę, Was przerazić tą ilością tekstu

Takamała, tak się cieszę, ze w końcu operacja była, i teraz tak jak tata Ci powiedział, musi być już z górki, to znaczy coraz lepiej, nie wolno myśleć inaczej, pierwszy krok zrobiony, dalej trzeba mobilizować siły do dalszej walki, ale już spokojniej, jeszcze czeka Cię ta jutrzejsza rozmowa z lekarzem, i tu jest jeszcze niepokój i niewiadoma co on powie, a co do operacji, to szybciutko coś poczytałem na temat laparoskopowej;; Laparoskopowa operacja jelita grubego to wciąż w szpitalach powiatowych rzadkość, zajmują się nimi głównie specjalistyczne kliniki. Laparoskopową operację raka jelita grubego przeprowadził w ZOZ w Łęczycy, chirurg dr Janusz Sztompka. Pacjentka w drugiej dobie po zabiegu mogła już samodzielnie chodzić. Nie chodzi o to, aby iść zgodnie ze światowymi tendencjami i za wszelką cenę wybierać metodę laparoskopową, zawsze najważniejsze jest wyleczenie pacjenta- podkreśla dr Sztompka.- Jeżeli jest nawet minimum ryzyka zagrożenia, że przy wykorzystaniu metody laparoskopowej nie będzie można radykalnie usunąć wszystkich zmian nowotworowych jelita tzn. nie będzie zachowana radykalność onkologiczna zabiegu, decydujemy się na usunięcie go metodą tradycyjną. Takamała, a u Ciebie ta krew to myślę że ze stresu i przemęczenia, nie wmawiaj sobie że Masz raka... bo wcale go nie Masz !!!, koniec kropka ,nie ma go i nie będzie !!!, myśl o tym że już jest po operacji, i sama operacja przebiegła pomyślnie, rozmawiałaś z tatą,Widziałaś w jego oczach nadzieję, śpij spokojnie, bo jutro też jest ciężki dzień przed Tobą, Pan Jezus czuwa cały czas, a My tutaj wspieramy tatę i Ciebie modlitwą, Pan Jezus ma plan, i na dniu dzisiejszym, go nie zakończył,!!! Takamała , głowa do góry, tata już po operacji,Trzymaj się, do jutra

Przyszedł dzień kolonoskopii, strach, panika… tata zdenerwowany i przestraszony poszedł na badanie. Stałam pod drzwiami zdenerwowana, mama siedziała wystraszona, ja w sumie też nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić, wiecie pamiętam ten dzień jak dziś był 20 czerwca, za chwilę miał się spełniać mój amerykański sen, bo za dwa dni miałam samolot do Nowego Jorku. Stałam przed tymi drzwiami i nasłuchiwałam co mówi lekarz podczas tego badania i nagle słyszę „proszę Pana ja nie mogę dalej przejść, to jelito jest zatkane” serce mi stanęło, podeszłam do okna i zaczęły mi lecieć zły, bo takiej informacji się nie spodziewałam, mama siedział i cierpliwie czekała na tatą i nie słyszała tego najgorszego. Nikt z nas się nie spodziewał, że może się okazać najgorsze;/ po tym badaniu przyszła mama mojego narzeczonego, która jest w naszym miejskim szpitalu anestezjologiem i ten lekarz, który przeprowadził badanie powiedział jej tak „ jest źle idź z nimi porozmawiaj, wziąłem wycinek, ale ten facet ma całe zatkane jelito” po tym badaniu poszliśmy od razu na rentgen klatki piersiowej żeby wykluczyć przerzuty, płuca czyste, tydzień czasu kazali czekać na tk, ale udało się to wszystko przyśpieszyć. Tata załamany, zachowywał się jak mały chłopiec, nigdy go nie widziałam w takim stanie, taki silny mężczyzna, a oczy całe we łzach;( Po tomografii i badaniu wycinka Adenocarcinoma G2, po tk guz olbrzymi, trudno powiedzieć czy operacyjny;( przerzuty na układ moczowy plus coś tam na wątrobie. Mnie już akurat nie było w pl, dochodziły tylko z domu najgorsze informacje, typu to rak złośliwy jelita grubego w 4 stopniu zaawansowania, jeszcze wtedy tego nie rozumiałam, a raczej nie chciałam zrozumieć, bo przecież jak, takie rzeczy u nas w rodzinie? To niemożliwe, ja tej myśli do siebie nie umiałam dopuścić, ale co tu poradzić trzeba walczyć. Jeździli na wizyty do jakiś specjalistów i natrafili na jednego najlepszego specjalistę, doktora z europejskiego centrum medycznego i 16 lipca tata przeszedł operacje. Niestety nie udało się wyciąć raka, okazał się nieoperacyjny, została wyłoniona stomia i tate skierowano na leczenie paliatywne. To chyba wtedy do mnie dotarło, że jest źle, jedną nogą już byłam w samolocie, rzucić w cholere te pracę i wrócić do całej rodziny, uwierzcie mi było mi cholernie ciężko i wiem co przezywasz Jasona jak jestes tak daleko od mamy;( mi tylko wtedy została nadzieja, że jak już wrócę to tata będzie. Po oprcacji wybudził się poczuł, ze ma stomię, wydaje mi się, że to był ten największy problem, że będzie worek na brzuchu, tata jak się wybudził zobaczył moich braci, mamę i później dowiedział się wszystkiego. Rokowania nie najlepsze, bo rak w 4 stopniu zaawansowania i coś co może jeszcze pomoc to chemia i nadzieja, że będzie dobrze! Już za chwilę minie rok, tata jest całe szczęście z nami i wiecie mogę Wam powiedzieć, że wiara i ciągła nadzieja zostaje i oczywiście cieszenie się z każdej chwili że ktoś na kimś nam zależy i jest naszym całym życiem jest z nami. Tata obecnie jest po 7 kursach folfoxu, niestety ta chemia mu nie pomogła i leczy się dalej innym systemem, nie pamiętam dokładnie jakim, ale niestety jest to w dalszym ciągu leczenie paliatywne;(

Kochani jestem....jutro napisze więcej. Mama jest w domu teraz czekamy na histopatie wycinków z węzłów i trzustki ! Lecę 25 czerwca na 5tyg - nie wiem czy juz o tym pisałam ?!

Magda, bardzo się cieszę,że Masz już ustalony termin, i będziesz mogła zobaczyć się z mamą, przytulić i porozmawiać, Wiem że mamie, i Tobie bardzo, tego brakuje, to spotkanie bardzo Was wzmocni, doda nowych sił do dalszych zmagań, bo teraz najważniejsze wyniki hist-pat, żeby było wiadomo, jak dalej postępować, modlitwą i myślami, jestem z Wami,żeby było jak najlepiej, nie może być inaczej !!!,

Jasona bardzo dobrze ze lecisz do mamy! Swietnie! jak pisze Andrzej...bedzie wam razniej,lepiej...Mama jak Ciebie zobaczy to z radosci chociaz w polowie zapomni o stresie.Trzymajcie sie kobietki! Takamala nie mysl ze masz jakiegos,,robaka,,!! Nie mozna tak myslec! To stres,nerwy..a widze ze ty jestes bardzo wrazliwą osobą... A robilas sobie gastroskopie? Teraz w tak wielkich dla Ciebie nerwach i stresie-bierz sobie np Validol(ja go biore 2 razy dziennie...trzeba go ssac),pij siemie lniane,pij wieczorkiem meliske...to troszke Cie uspokoi,wyciszy. A tata....czytam i mi serce pęka.Niedawno widzialam mame w ciezkim stanie po operacji a teraz tata....Kochana teraz to jak powiedzial Twoj tata,,tylko z gorki,, Najbardziej boje sie widoku taty po operacji-takiego cierpiacego,z tymi wszystkimi drenami,rurkami... Takamla jak dzis tata sie czuje????? pisz mi o wszystkim bo ja (my) jestesmy przed tym wszystkim.... Jeszcze ta pogoda...nie pała optymizmem... Kasiaky dluga,wyczerpujaca opowiesc albe bardzo,bardzo przydatna....I coraz czesciej dochodze do wniosku ze lekarze zlewaja niektore sprawy-zlewaja na maxa!!! Zycze wam zdrowia i duzo sil!!!

Zoe,teraz ja czerpię energię z twoich wpisów, emanuje z nich sama pozytywna energia, ja ją odbieram i myślę że nie tylko ja, mimo że tak dużo już przeszłaś, a może właśnie dlatego, że tak dużo już przeszłaś, a tu jeszcze operacja taty, też życzę dużo zdrowia i dużo sił :)