Rak jajnika

kucja15 - dziękuję! <3

juststaystrong peruki możesz obejrzeć i przymierzyć w sklepiku na parterze w IO Gliwice,obok rejestracji.Ja tam kupowałam i jestem zadowolona.Miłe dziewczyny odpowiedzą na wszystkie pytania. <3

Lilith ja też tak mam z tymi wakacjami, mam opory żeby jakiś wyjazd zaplanować i czekam z tym zawsze do ostatniego momentu, wakacje zagraniczne sobie zupełnie odpuściłam bo w kraju w razie czego zawsze można szybko wrócić ;) Moja mama też ma słabą psychikę a ja chyba jeszcze słabsza ale trzeba się zaprzeć i dać radę. Każdej z nas to wstrętne choróbsko wywróciło całe życie i plany do góry nogami. Za tydzień jadę z mamą na onkologie na kontrolę co 3 m-czną i musimy wyniki zrobić, już na samą myśl serce podchodzi mi do gardła ze strachu. To cholerstwo zmienia człowieka też wewnętrznie i postrzega się inaczej życie. Jak czasem słyszę jakimi ludzie u mnie w pracy się pierdołami zajmują i zaprzątają sobie głowę to dla mnie to nie ma żadnego znaczenia bo wiem co tak naprawdę jest ważne i się liczy ale tego musi każdy doświadczyć sam na sobie. Nam wszystkim życzę wytrwałości i siły a jakos to będzie. Trzymajcie się cieplutko bo przynajmniej u mnie w Katowicach to dziś piź...i.

Nana, Midi90 - dzięki!! Kiedyś jakby mi ktoś powiedział, że dożyję 60-tki to pomyślałabym, że jakiś żart bo kto chciałby tak młodo umierać. Dziś, gdybym dostała taką szansę byłabym najszczęśliwsza... Heh jaki ten los przewrotny :( Nana a gdzie kupowałaś perukę (syntetyczna czy naturalna?) a tak na marginesie ja jestem '76 a Ty? (o ile to nie tajemnica :) Ściskam Was dziewczuszki <3

juststaystrong moja mama ma tak dobraną perukę, że nie do poznania... Nawet na onkologii się nie poznają, że to peruka :) Marne pocieszenie, ale choroba uczy pokory i docenia się nawet takie aspekty... Masz takie małe dzieciaczki... u mnie emocje się wahają od żalu i smutku do totalnego wk******** na to dziadostwo

juststaystrong, na to bym nie liczyła. Wszystkim po Carboplatynie włosy wypadają po ok. 14 dniach, czasami parę dni opóźnienia, ale nie tygodni. Te, co mówią, że im wypadły dopiero po 3 czy 4 wlewie, po prostu nie pamiętają albo miały inny cytostatyk. Chyba że uważają za włosy te nędzne resztki kłaków, które rzeczywiście mogą utrzymywać się długo. W peruczce też będziesz wyglądała pięknie. Włosy z czasem odrosną, oby tylko ta cholera nie wróciła. Nasi chłopcy też w zeszłym roku mieli I Komunię, a ja byłam w peruce.

Midi90, zaczekam zaczekam, nie znajdę w sobie chyba tyle odwagi, żeby się ich pozbyć zanim same zaczną wypadać... idealnie byłoby po 3 chemii ponieważ w maju moje dzieci idą do komunii i fajnie byłoby mieć jeszcze włosy. Ach jakie to wszystko dla mnie bolesne i smutne :( Trudno jest mi się pogodzić z tym, że zachorowałam na raka :( Ściskam Was! <3

Cześć dziewczyny. Kochane, żyjcie swoim życiem , spełniajcie swoje plany i marzenia. Żadna z waszych mam nie chce abyście się poświęcały dla nich. My chore mamy chcemy żyć normalnie i tak jakby choroby nie było. Czasem jest ciężko ale dajemy radę. Dziękujemy swoim dzieciom, że są, że się martwią o nas, że pomagają we wszystkim ale Wy nie musicie z niczego rezygnować bo my jako matki damy radę. Miłego dnia życzę dla wszystkich. Do mojej synowej : dobrze że jesteś i Cię mam. <3 :)

I co ważne... rozmawiajcie z psychologiem. Ja miałam 3 spotkania w ramach hospicjum Mamy i usłyszałam jedno - za dużo z siebie dajesz. Na spokojnie, Mama da sobie radę. Doszło do tego, że... balam się wyjechać z Mężem na wakacje bez Mamy. W skrajności w skrajność

Drogie córki chorych na raka jajnika Mam... z własnego doświadczenia powiem jedno, pierwsze 2 lata są ciężkie. Choroba Mamy zmienia wszystko! U mnie pierwszy rok to była trauma. Moja Matula jest dosyć ciężką osobą, ze słabą psychiką, zdolnością do wyolbrzymiania pewnych słów. Tatę mam inwalidę, więc... ale można to przeżyć :) Nic tak nie cieszy, jak dobre wyniki, zdecydowanie nic. Życie się zmienia, ale z czasem sytuacja się stabilizuje, poznajemy zasady funkcjonowania na onkologii, radzimy sobie ze skutkami ubocznymi chemii. Rozmawiamy z innymi chorymi i poznajemy, że w tej chorobie można przeżyć kilka, kilkanaście lat. Moja Mama zachorowała, jak miałam 26 lat. Plany na skończenie 2 fakultetu, plany na dziecko. Wszystko się spierd... nie ma się co oszukiwać. Jak słyszy się, że kochana osoba pożyje pół roku, rzuca się wszystko w cholerę. Studia, praca, wszystko może poczekać. Byle się sobą nacieszyć, nagromadzić w sercu jeszcze całą masę pięknych wspomnień. Nigdy tak blisko z sobą nie byłyśmy jak podczas choroby. Nigdy tak często nie mówiłyśmy, że się kochamy, że jesteśmy z siebie dumne. Nie oddałabym tych 2 lat za żadne pieniądze, za żadne tytuły naukowe. Nie wydaje mi się, żebym poświęciła aż tak wiele. Patrząc na to, jak bardzo zmieniła się mi optyka, było warto. Po pewnym czasie trzeba zacząć żyć swoim życiem, żeby nie zwariować. Choroba chorobą, ale...i chory chce żyć normalnie. Mieć swoje spotkania ze znajomymi, swoje plany, swoje marzenia. Trzeba nieco odciąć pępowinę. Nadal jestem w gotowości, jeżdżę na każdą kontrolę, ale... od 2 lat mieszkamy oddzielnie. Po kilku potyczkach z rodzeństwem, Lena wcale nie jest tak różowo mieć braci :D, którzy twierdzili, że "obłowiliśmy się" na chorobie Mamy, rzuciliśmy się w swoje życie. Do opieki przez te pierwsze 2 lata nie było żadnego chętnego. Przez 9 miesięcy mieszkaliśmy z moimi Rodzicami na 1 pokoju... 15 metrów, Rodzice, ja, Mąż, kot i pies. Mieszkanie miało aż metrów 40 :D Strasznie się docieraliśmy. Jak to wspominamy, to każdy z nas ma łzy w oczach. Ile się wtedy przeszło. Bracia opiekować się nie chcieli... za to środki finansowe jak najbardziej ;) tak to czasem jest... po tym wszystkim, rzuciliśmy - zostawiamy nasze mieszkanie w rozliczeniu dla któregokolwiek z nich - 4 wielkie pokoje, wyjeżdżamy do 3M, macie 2 lata na zmianę życia, wprowadzenie się, a jak nie chcecie, to kończymy dyskusję na temat życia jak pączek w maśle z rodzicami w mieszkaniu. Żaden się nie skusił. Jeden brat w UK, bo przecież dobrze zarabiają. A drugi? :D Mieszkając 40 km od Rodziców, zagląda raz na 3-4 miesiące. Także Rodzeństwo... pierwsze do krytykowania, ostatnie do pomocy. Aniu, nie myśl, tylko działajcie z Mężem!! Czas na bobasa najwyższy. Ja też zwlekałam, bo...bałam się jak to będzie ciąża i taka choroba. Jak tu zajść w ciążę, gdy ma się chorą bliską osobę?? Życie pisze różne scenariusze... Moja bratowa pożegnała swoją Mamę w 7 miesiącu ciąży, niespodziewanie przyszła wznowa, a wraz z nią cukrzyca ciężka do opanowania, ale M. zdążyła w tym czasie nakupować ubranek, nacieszyć się rosnącym brzuszkiem córki, oczekując pierwszego wnuka. Nie da się przewidzieć życia... Sama jestem w 8 miesiącu ciąży i w wnuczek mobilizuje babcię do mniejszej ilości narzekania, większej samodzielności i nie aż takiego użalania się nad sobą. (A to mojej Mamie super wychodzi, pomimo spokoju od 4 lat... umiera mi średnio raz w miesiącu... jak dowiedziała się o ciąży, co powiedziała?? Dziecko, ja nie dożyję do czerwca...)