Po ustaleniu rozpoznania, czynników ryzyka oraz chorób współistniejących pacjenta wyznaczany jest plan leczenia dający największą szansę na wyleczenie przy minimalnym ryzyku toksyczności. Poniżej przedstawiamy najważniejsze informacje dotyczące schematu leczenia OBS. Odrębnymi przypadkami są pacjenci z rozpoznaną białaczką promielocytową. Leczenie różni się także u pacjentów po 60 rż. Te sytuacje omówione zostaną na koniec.
Leczenie OBS rozpoczyna się indukcją remisji, czyli chemioterapią składającą się z kilku leków. Ma ona na celu wprowadzenie pacjenta w stan całkowitej remisji (czyli stan, w którym komórki białaczkowe nie są wykrywalne w badaniach hematologicznych). Standardowo w jest to schemat „3+7”. Podczas tego kursu przez pierwsze 3 dni pacjent otrzymuje antybiotyk antracyklinowy (zwykle daunorubicynę), a przez kolejne 7 dni arabinozyd cytozyny (cytarabinę). Często do tych leków dodawany jest także trzeci lek – kladrybina, żeby zwiększyć szanse na uzyskanie remisji. Całkowitą remisję uzyskuje około 50-70% chorych.
Jeśli pacjent uzyska całkowitą remisję, przechodzi następnie fazę konsolidacji remisji (czyli intensyfikacji). Pacjenci, którzy osiągną niekompletną remisję przechodzą jeszcze raz fazę indukcji remisji z wykorzystaniem identycznego schematu („3+7”). W przypadku pacjentów, którzy nie odpowiedzą na leczenie (czyli faza indukcji remisji nie wywoła u nich efektu), konieczne jest zastosowanie cyklu indukującego drugiego rzutu, czyli innego schematu leczenia.
Faza konsolidacji remisji (czyli intensyfikacji) ma na celu usunięcie tzw. minimalnej choroby resztkowej, czyli obecności komórek białaczkowych w liczbie niewykrywalnej przy pomocy podstawowych badań, jednak wykrywalnych przy pomocy badań immunologicznych bądź genetycznych. Podczas tej fazy pacjent otrzymuje wysokie (wyższe niż podczas fazy indukcji remisji) dawki arabinozydu cytozyny. Ilość cykli chemioterapii waha się w zależności od grupy ryzyka, do której zakwalifikowano chorego.
U chorych o korzystnym rokowaniu po uzyskaniu całkowitej remisji i po zakończeniu fazy konsolidacji wdraża się następnie monitorowanie remisji. W indywidualnych przypadkach rozważa się przeszczep szpiku.
W przypadku chorych z grupy o niekorzystnym oraz pośrednim rokowaniu po podaniu konsolidacji przeprowadzany jest przeczep szpiku od dawcy rodzinnego lub niespokrewnionego. Przeszczep szpiku, czyli transplantacja macierzystych komórek krwiotwórczych, ma na celu zapobieganie nawrotowi choroby. Pacjenci z grupy o korzystnym rokowaniu zwykle nie są poddawani tej procedurze, gdyż w ich przypadku ryzyko nawrotu choroby jest oceniane jako małe.
Sfinansowane z budżetu Miasta Poznania