U takich pacjentów intensywność leczenia musi być dostosowana do stanu ogólnego pacjenta oraz współistniejących chorób. W terapii stosuje się te same leki, które wykorzystywane są u pacjentów młodszych, jednak modyfikowane są ich dawki.
W przypadku chorych w dobrym stanie sprawności, bez poważnych chorób współistniejących, którzy nieznacznie przekraczają 60 rż. można zastosować leczenie o tej samej intensywności jak u osób w wieku 60 rż.
Chorzy w gorszym stanie ogólnym są bardziej narażeni na toksyczność leczenia przeciwbiałaczkowego. Dlatego też ci pacjenci otrzymują chemioterapię o zredukowanej intensywności. Tym samym szanse na całkowite wyleczenie są dużo mniejsze, jednak znacznie zmniejsza się ryzyko szkodliwości leczenia oraz uzyskuje się wydłużenie życia chorego.
Chorzy w złym stanie ogólnym, w podeszłym wieku, z ciężkimi współistniejącymi chorobami nie mogą otrzymać chemioterapii, ponieważ dla tych pacjentów jest ona zbyt toksyczna. W przypadku takich osób stosuje się leczenie wspomagające. Jest to leczenie paliatywne. Leczenie paliatywne nie ma na celu wyeliminowania choroby, wyleczenia z nowotworu. Celem leczenia paliatywnego jest wydłużenie i poprawa jakości życia chorego. Jest to możliwe dzięki łagodzeniu objawów choroby, opóźnianiu progresji (czyli postępu) choroby, zniesieniu dolegliwości bólowych oraz zapobieganiu powikłaniom. W przypadku pacjentów z OBS leczenie wspomagające obejmuje: zapobieganie zakażeniom (leki przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze), leczenie niedokrwistości i małopłytkowości (przetaczanie koncentratu krwinek czerwonych oraz koncentratu krwinek płytkowych), właściwe odżywianie, wsparcie psychologiczne.
Sfinansowane z budżetu Miasta Poznania