Do startu gotowi... HSIL- CIN 3 / CIS

Cześć dziewczyny!Ale tu się dzieje?Tasza trzymaj się,może teraz rzadko tu zaglądam ale myślę o Was. Dreamer pomysl o sobie i córkach i zacznij życ tak jakby go nie było. Jedyne o czym musisz pamiętać to to aby Tobie było dobrze bo jak Tobie będzie to i córkom! I nie ważne czy z nim czy bez-one dorosną i same ocenia. Jedyne co mogę podpowiedzieć to korzystaj z kasy o ile masz dostęp w końcu coś Ci się należy!!!A tak z innej beczki czy dziewczyny po radykalnejego mialyscie kłopot z bólem nóg w udach? Ja powoli nie wyrabiam....Musze iść do lekarza ale nie mam kiedy bo zmieniam pracę i chwilowo ciągnę w dwóch miejscach po pół etatu... jakby co to zaglądam i będę się odzywać a jak komuś coś potrzeba to postaram się pomóc. Na razie moje panny!

Jestem dzisiaj tak zła, że przechodzi to ludzkie pojęcie haha. Już sama nie wiem na kogo najbardziej. Dzisiaj miałam jechać na badania i kilka razy pytałam męża czy mnie zawiezie.. Mieszkamy na wiosce i nie da się stąd wydostać się bez samochodu a ja nie mam prawa jazdy. A jeśli chodzi o taxi to trzeba zamówić wcześniej dużo żeby zdążyć gdziekolwiek na czas, już nie mówiąc że za dojazd do miasta place ok 80zł :/// no i co mój mąż dzisiaj rano? Że on nie spał cała noc i mam sobie zamówić taxi a była już 7:30 a miałam być na 8.. Więc brak jakichkolwiek szans na dojazd przed 9.. To już nawet nie chodzi o to że mnie nie zawiózl ale to dla mnie ważne badania mega się stresuje a czuję się kompletnie porzucona. A on twierdzi że już się dobrze czuje. Boże, jestem wściekła bardziej niż kiedykolwiek wrrr. Za tydzień umowie się z kuzynka albo zamówię sobie taxi bo szkoda moich nerwów. Ale mam kolejny argument na to że coś między nami nie gra bardziej niż sobie zdawałam sprawę. A poza tym skoro nie spał powinien mnie obudzić bo dostał leki które by go wyciszyly i by zasnął i nie byłoby żadnego problemu. Te dziady mnie doprowadzą do szału. Wrrr. Trochę mi lepiej jak sobie pomarudzilam. Ale ciężki dzień się zapowiada więc ja wam życzę dużo siły i uśmiechu u nas pogoda piękna więc oby i wam dopisała. Buziaki <3

często facetów przerastają nasze kobiece problemy...ja kiedy zachorowałam nie dostałam żadnego wsparcia ze strony byłego już męża, on to bagatelizował, dla mnie to był rak a on, że przecież dobrze wyglądam i gdzie tam rak..być może to jego niewiedza swoje zrobiła, ale ja muszę tutaj powiedzieć, że żadnej wielkiej miłości między nami nie było, wzieliśmy ślub bo dzieci, po 3 latach rozwód i dopiero po rozwodzie rozmawiamy ze sobą jak ludzie, bez kłótni jak znajomi, widocznie kompletnie do siebie nie pasowaliśmy. A Ty emily trzymaj się ciepło najważniejszeteraz zdrowie Twoje a nie fochy męża, będzie dobrze a i on pewnie się ogarnie, faceci też mają swoje "trudne" dni :*

patka gratulacje, super wynik, teraz nastapi i "żyłyśmy długo i szczęśliwie" mam nadzieję :) Tasza, Taszeńka, przesyłam Ci ogrom pozytywnych myśli i energii <3 <3 , jeszcze trochę i będzie lepiej. Walcz dzielnie, bo jest o co. Strachy odpędzamy, zamykamy w szczelnych pudełkach. Emily przykre są takie sytuacje, gdy jednak na najbliższych nie możemy liczyć, ale czasem oni po prostu przeżywają to wszystko po swojemu i też im ciężko. Mnie np. najbardziej zaskoczyło podejście mojej mamy. Wiem, że mnie kocha i by mi oddała wszystko co ma. Ale jak jej powiedziałam o chorobie to zaczeła to bagatelizować i wmawiac mi, że mam nadżerkę, ale jestem wariatką co od razu bez opamietania wszystko wycina. Jak tylko sie o moim cinie dowiedziałam to zaraz ostrzegłam co bliższe kolezanki ze mają latać na cytologię co roku, bo ja 5 lat nie byłam (wstyd mi). A mama na mnie huzia, żebym się na bilbordach przywiesiła, ze one wszystkie mnie będą obgadywać, wyśmiewać, że kobieta już nie jest taka sama itp itd. Bardzo to było raniące. A Wy dziewczyny, jak się zachowujecie, mówicie koleżankom czy w sekrecie trzymacie? Ja się gorsza w żadnym razie nie czuję i dalej będę przestrzegać inne, tak myślę :)

Julka, dzięki za miłe słowa <3 uważam tak samo jak ty i każdej kobiecie w moim życiu powiedziałam co się dzieje i ze maja się badać co roku i sprawdzać gabinet. Bo ja chodziłam do "poleconego" a jak zaczęłam się inwestować to ten "doktor" używał starych metod cytologi w sensie patyczkow zamiast szczoteczki. Już nie mówiąc że co miesiąc miałam jakieś zapalenia i dostawałam jeden lek za 100zl aplikator przez dobre pół roku i nie wysłał ba żadne badania posiewowe ani nic.. więc nic dziwnego że nigdy nic nie wyszło. Na szczęście w końcu to wylapali i mam nadzieję że niedługo i dla mnie będzie po wszystkim. A opiniami innych się nie przejmuję bo jak ktoś nie rozumie to jego problem ale warto o tym mówić bo możemy komuś uratować życie <3

A ja postanowiłam tuż po diagnozie, że Ci którym ufam, którzy byli i są ok mogę powiedzieć co mnie spotkało a w zasadzie mnie i moich najbliższych ale większość ludzi wokół mnie nie ma zielonego pojęcia przez co przechodziłam i co cyklicznie do mnie wraca kiedy przede mną są badania i potem to czekanie na wyniki. Niektórzy dziwili się dlaczego nie powiedziałam tym i tamtym i że jak to możliwe, że w pracy w zasadzie nikt nie wie. A ja podjęłam taką decyzję bo chciałam unikać pytań o zdrowie, jakiegoś bezsensownego wymądrzania się osób nie wiedzących kompletnie nic o tej chorobie a już najbardziej chciałam uniknąć stwierdzenia,że ..wszystko będzie dobrze, zobaczysz... Co innego jak powie to lekarz albo druga chora ;) bo to coś w rodzaju takiego wsparcia duchowego. Moja praca polega na licznych spotkaniach z ludźmi itp. i nie zdzierżyłabym ciągłych kurtuazyjnych pytań o samopoczucie.. Julka34 czasami niestety najbliżsi okazują się osobami które nie potrafią sobie poradzić z naszą chorobą. Jedni wiecznie o tym chcą rozmawiać, inni wręcz odwrotnie - unikają tematu. Życie dosadnie pokazuje, że Ci na których powinniśmy polegać a zwłaszcza kiedy jest nam źle okazują się dużo bardziej obcy niż Pani z warzywniaka ;) Ale mnie to aż tak nie przeraża i nie boli bo ja doskonale zawsze wiedziałam z kim mi po drodze a kogo wolę trzymać na dystans. Taka ze mnie czarownica ;) ;) i dlatego raczej nikt nie potrafi mnie rozczarować. emilyemily trzymaj się i nie dawaj nerwówce, każda z nas nieraz i nie dwa pewnie chciała udusić męża/nie Twojego ale swojego ;) ;) joasia81 chciałabym powiedzieć, że wrzesień niedaleko ale spróbuj poszukać wcześniejszego terminu <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 dorotakoz.5 moja radykalna obejmowała również usunięcie 21 węzłów chłonnych biodrowo zasłonowych/lewych i prawych; przez jakieś 3 miesiące rzadko/sporadycznie rzeczywiście odczuwałam dyskomfort - nie ból czy nawet pobolewanie ale taki dyskomfort zwłaszcza kiedy siedziałam.Nie wspomniałam o tym lekarce bo uznałam to za konsekwencję tak szeroko zakrojonej operacji, z czasem przeszło samo. Kiedyś wyczytałam na forum syrenek/obecnie wątek zamknięty, że bóle w udach nie są wcale rzadkością. U mnie cudna pogoda - specjalnie dla nas <3 <3

A ja postanowiłam tuż po diagnozie, że Ci którym ufam, którzy byli i są ok mogę powiedzieć co mnie spotkało a w zasadzie mnie i moich najbliższych ale większość ludzi wokół mnie nie ma zielonego pojęcia przez co przechodziłam i co cyklicznie do mnie wraca kiedy przede mną są badania i potem to czekanie na wyniki. Niektórzy dziwili się dlaczego nie powiedziałam tym i tamtym i że jak to możliwe, że w pracy w zasadzie nikt nie wie. A ja podjęłam taką decyzję bo chciałam unikać pytań o zdrowie, jakiegoś bezsensownego wymądrzania się osób nie wiedzących kompletnie nic o tej chorobie a już najbardziej chciałam uniknąć stwierdzenia,że ..wszystko będzie dobrze, zobaczysz... Co innego jak powie to lekarz albo druga chora ;) bo to coś w rodzaju takiego wsparcia duchowego. Moja praca polega na licznych spotkaniach z ludźmi itp. i nie zdzierżyłabym ciągłych kurtuazyjnych pytań o samopoczucie.. Julka34 czasami niestety najbliżsi okazują się osobami które nie potrafią sobie poradzić z chorobą. Jedni wiecznie o tym chcą rozmawiać, inni wręcz odwrotnie - unikają tematu. Życie dosadnie pokazuje, że Ci na których powinniśmy polegać a zwłaszcza kiedy jest na źle okazują się dużo bardziej obcy niż Pani z warzywniaka ;) Ale mnie to aż tak nie przeraża i nie boli bo ja doskonale zawsze wiedziałam z kim mi po drodze a kogo wolę trzymać na dystans. Taka ze mnie czarownica ;) ;) i dlatego raczej nikt nie potrafi mnie rozczarować. emilyemily trzymaj się i nie dawaj nerwówce, każda z nas nieraz i nie dwa pewnie chciała udusić męża/nie Twojego ale swojego ;) ;) joasia81 chciałabym powiedzieć, że wrzesień niedaleko ale spróbuj poszukać wcześniejszego terminu ! <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 dorotakoz.5 moja radykalna obejmowała również usunięcie 21 węzłów chłonnych biodrowo zasłonowych; przez jakieś 3 miesiące rzadko/sporadycznie odczuwałam dyskomfort - nie ból czy nawet pobolewanie ale taki dyskomfort zwłaszcza kiedy siedziałam.Nie wspomniałam o tym lekarce bo uznałam to za konsekwencję tak szeroko zakrojonej operacji. Kiedyś wyczytałam na forum syrenek/obecnie wątek zamknięty, że bóle w udach nie są wcale rzadkością. U mnie cudna pogoda - specjalnie dla nas <3 <3

Kaa <3 <3 <3 <3 załatwie to szybciej...

Hej dziewczyny dzieje się tutaj bardzo dużo i staram się codziennie coś poczytać. Wasze posty wzbudzają we mnie złość na waszych mężów, mamy, znajomych, ponieważ mam to samo ale nie z najbliższą rodziną tylko z mężem właśnie. Moja mama od razu zmartwiona już od września była jak wyszedł CIN2/3 potem się uspokoił troszeczkę. Moja siostra też przerażona od razu do gina pobiegła zrobić cytologię bo dawno nie była. U niej na szczęście ok. Tato też się boi. Moja babcia dokłada mi sporą dawkę adrenaliny gadaniem "ee tam takie mi dolegliwości to nie dolegliwości nic na pewno z tego nie będzie" ja nie rozmawiam z nią o tym bo mam zbyt ciętą ripostę i mogłaby się obrazić. A mój mąż.....??! O ho ho dziewczyny mówię wam. Aż szkoda klikać. Wczoraj do pierwszej w nocy po komunii rozmawiałam z nim. Trochę ciężko to nazwać rozmową bo jego argumenty na złe zachowanie są tak do dupy, że ryczałam z bezsilności jego durnego rozumu. Stanęło na tym, że już dziś jeździ na motorze i tyle w temacie. Pozdrawiam was. Nie martwicie się i korzystajcie z ładnego dnia. <3

Ja akurat mogłam liczyć na wsparcie rodziny. Jedyną osobą była i jest żona mojego ojca. Jej wiecznie cos nie pasuje i kręci nosem. Jak się dowiedziała od mojego taty o mojej chorobie to pierwsze co usłyszałam od niej to: wiesz ja myślę że to twoja wina bo nie badałaś się regularnie. Choć cytologia co dwa lata mam wykonywaną a później pretensje o to że jej wnuczka która ma 18 lat w szkole miała szczepienia na hpv a ja się nie zaszczepilam i to dlatego. A wrrr nóż w kieszeni mi się otwiera jak ona coś do mnie mówi i weź jej wytłumacz że jestem starsza od jej wnuczki i tego szczepienia wtedy nie było jak ja chodziłam do szkoły. Większe wsparcie i zrozumienie dostałam od rodziny mojego niż mojej.