Aby podjąć działania terapeutyczne, należy na początku określić stopień zaawansowania choroby. W zależności od wielkości guza, obecności komórek nowotworowych w węzłach chłonnych oraz stwierdzeniu przerzutów odległych lekarze wybierają optymalne leczenie dla danego stadia choroby.

Podstawowym sposobem oceny nowotworu jest klasyfikacja TNM, której nazwa pochodzi od pierwszych liter słów angielskich: tumour – guz, node - węzeł (chłonny), metastasis - przerzut (odległy).

(Tabela PTOK)

Dla raka jelita grubego używa się również klasyfikacji Dukesa oraz Astlera-Collera, które przyporządkowują nowotwory jelita grubego do odpowiednich grup zaawansowania klinicznego, obecnie odchodzi się od ich stosowania. Najbardziej aktualną skalą jest określenie stopnia zaawansowania na podstawie klasyfikacji UICC/AJCC, która ściśle wiąże się z rokowaniem.

Leczenie

Główną terapią raka jelita grubego jest leczenie chirurgiczne, polegające na usunięciu chorobowo zmienionego fragmentu jelita z marginesem zdrowych tkanek oraz usunięciu okolicznych węzłów chłonnych. Rokowanie po operacji zależy od stopnia zaawansowania choroby. Chemioterapia uzupełniająca zwiększa odsetek wyleczeń u chorych charakteryzujących się dużym ryzykiem nawrotu, a chemioterapia paliatywna istotnie wydłuża czas życia chorych. W przeciwieństwie do raka odbytnicy, radioterapia jako metoda leczenia chorych na raka okrężnicy ma niewielkie znaczenie.

Należy pamiętać, iż w onkologii dąży się do zindywidualizowania leczenia co oznacza, że każdy pacjent powinien być rozważany przez różnych specjalistów na tak zwanych konsyliach lekarskich. Przy wyborze leczenia bierze się pod uwagę wiek pacjenta, jego choroby współistniejące oraz bezpośrednio charakterystykę obecnej choroby nowotworowej.




Sfinansowane z budżetu Miasta Poznania