Ula03, Walczy
od 2020-02-10
ilość postów: 4
Ostatnie odpowiedzi na forum
Rak tarczycy
Urs, od momentu, kiedy dowiedziałam się o raku, do operacji minęło ponad 2,5 miesiąca. Trochę to odwlekalam właśnie ze względu na karmienie piersią. Próbowałam przestawić synka w tym czasie na butelkę,ale bezskutecznie. To był bardzo trudny czas, bardzo mnie to stresowalo, dodatkowo poza świadomością,ze mam raka, że zaraz operacja itd, to jeszcze synek odmawiał mleka, butelki, a ja wiedziałam, że niedługo mnie nie będzie i co wtedy. .Kupiłam laktator, zabrałam go do szpitala i ściągałam pokarm kilka razy dziennie,aby utrzymać laktacje i po powrocie ze szpitala nadal karmić piersią ( twój mąż mógłby zabierać pokarm i dawać dziecku z butelki twoje mleko -jest to rozwiązanie jeśli nie chcesz wprowadzać formuły; ja nie miałam możliwości,by mąż przyjeżdżał po mleko, a moje dziecko z braku piersi zaczęło pić mleko sztuczne z butelki. Mimo że plan był, bym wróciła do karmienia po powrocie,to nie chcieliśmy synkowi już mącić w głowie,gdy wreszcie zaakceptował butelkę. A ponieważ skończył wtedy 10 miesięcy,to uznaliśmy,że na tym skończymy ..
Rak tarczycy
Witam wszystkich. Próbowałam właśnie bezskutecznie odpowiedzieć na posta Urs, wybaczcie, jestem tu Nowa :)
Moja historia zaczęła się około lipca,kiedy to zaniepokojona złymi wynikami, zrobiłam USG. Mój syn miał wtedy kilka miesięcy, potem wszystko potoczyło się dość szybko, biopsja i telefon, że tarczyca jest mała, do niczego się nie nadaje, że rak, że konieczna operacja i usunięcie tarczycy .. dwa tygodnie to czas niemal wyjęty z życia, totalna rozsypka i panika..Wtedy jakoś Was znalazłam i powoli zaczęłam oswajac chorobę..Dużo się od Was dowiedziałam, cichutko czytając wszystko. Operacja odbyła się pod koniec listopada. Teraz synek skończył rok, a ja z wynikiem hist-pat wybieram się do COI w Warszawie i zobaczymy,co dalej.
Urs, rozumiem Ciebie i twoje obawy bardzo dobrze. Ale będzie OK :)
Rak tarczycy
Urs napisał:cześć,
mam 34 lata i podejrzenie raka tarczycy.
kilka dni temu byłam na rutynowych badaniach u internisty, czułam się ostatnio trochę bardziej zmęczona i postanowiłam sprawdzić czy wszystko jest ok. lekarka skierowała na szereg badań, w tym usg tarczycy. ponieważ mama i babcia chorowaly na hashimoto to badania z krwi wykonywalam zawsze super regularnie, ale ostatnie usg tarczycy mialam niestety 8 lat temu. na badaniu wyszedl guz - 2 cm, nieechogeniczny, ukrwiony. wg Pani radiolog koniecznie do wyciecia. reszta badan krwi wzorowa. dostalam skierowania na biopsje, a dwaj internisci u ktorych bylam zyczyli mi od razu powodzenia i „oby nie bylo przerztow”. po tych uwagach jestem strasznie zestresowana.
dzis mialam pobrana biopsje, ale skoro trzej lekarze stwierdzili, ze jest zle, to nie mam zadnych zludzen :(
mam rocznego malucha, jestem tym wszystkim totalnie przerazona. operacja i leczenie to dla mnie nic, ale mysl, ze moge zostawic syna i mialby on wychowywac sie bez mamy... nie mam slow, zeby opisac ten strach. w dodatku bylam juz w trakcie staran o drugie dziecko... :(
nie wiem jak przetrwac najblizsze 2 tygodnie do otrzymania wynikow. nie wiem co bedzie dalej. zabieram sie za czytanie tego watku od poczatku, mam nadzieje ze jego lektura przyniesie mi choc odrobine ulgi i nadziei.
Rak tarczycy
Urs napisał:cześć,
mam 34 lata i podejrzenie raka tarczycy.
kilka dni temu byłam na rutynowych badaniach u internisty, czułam się ostatnio trochę bardziej zmęczona i postanowiłam sprawdzić czy wszystko jest ok. lekarka skierowała na szereg badań, w tym usg tarczycy. ponieważ mama i babcia chorowaly na hashimoto to badania z krwi wykonywalam zawsze super regularnie, ale ostatnie usg tarczycy mialam niestety 8 lat temu. na badaniu wyszedl guz - 2 cm, nieechogeniczny, ukrwiony. wg Pani radiolog koniecznie do wyciecia. reszta badan krwi wzorowa. dostalam skierowania na biopsje, a dwaj internisci u ktorych bylam zyczyli mi od razu powodzenia i „oby nie bylo przerztow”. po tych uwagach jestem strasznie zestresowana.
dzis mialam pobrana biopsje, ale skoro trzej lekarze stwierdzili, ze jest zle, to nie mam zadnych zludzen :(
mam rocznego malucha, jestem tym wszystkim totalnie przerazona. operacja i leczenie to dla mnie nic, ale mysl, ze moge zostawic syna i mialby on wychowywac sie bez mamy... nie mam slow, zeby opisac ten strach. w dodatku bylam juz w trakcie staran o drugie dziecko... :(
nie wiem jak przetrwac najblizsze 2 tygodnie do otrzymania wynikow. nie wiem co bedzie dalej. zabieram sie za czytanie tego watku od poczatku, mam nadzieje ze jego lektura przyniesie mi choc odrobine ulgi i nadziei.