W niższych stadiach zaawansowania (T1-T2) bez przerzutów do węzłów chłonnych (N0) stosuje się radykalną radioterapię. Napromieniana jest wówczas nie tylko krtań, ale także węzły chłonne szyi oraz górnego śródpiersia (ze względu na większe ryzyko przerzutów do tych węzłów).
W wyższych stadiach zaawansowania (T3-T4) bez przerzutów w węzłach chłonnych stosuje się leczenie chirurgiczne: laryngektomię całkowitą z usunięciem części tarczycy, usunięciem niektórych węzłów chłonnych szyi oraz uzupełniającą radioterapią, a w bardziej zaawansowanych przypadkach z usunięciem przełyku (który następnie zostaje zrekonstruowany – odtworzony).
W przypadku obecności przerzutów do węzłów chłonnych (N1-N3) stosuje się leczenie chirurgiczne połączone z radykalnym usunięciem węzłów chłonnych szyi oraz pooperacyjną radioterapią.
W przypadku zmian zbyt zaawansowanych, gdy nie jest możliwe leczenie chirurgiczne stosuje się radyklaną radioterapię lub chemioterapię, lub paliatywną radioterapię.
W przypadku obecności przerzutów odległych (M1) możliwe jest zastosowanie paliatywnej chemioterapii. Jeśli natomiast wiek pacjenta, jego stan odżywienia lub stan sprawności uniemożliwiają zastosowanie chemioterapii, stosuje się leczenie objawowe (łagodzące objawy choroby, zapobiegające powikłaniom).
Sfinansowane z budżetu Miasta Poznania