Prostatektomia radykalna – wykonywana jest metodą laparoskopową (bez rozcinania powłok brzusznych) lub „otwartą”. Operacja wskazana jest u chorych, u których rak ograniczony jest do prostaty (nie nacieka poza torebkę gruczołu krokowego, T1-T2), u których przewidywany czas przeżycia jest nie krótszy niż 10 lat. Niekiedy do tej metody mogą być zakwalifikowani pacjenci z rakiem wykraczającym poza torebkę gruczołu krokowego (T3a), którzy spełniają szereg kryteriów, jednak ryzyko niepowodzenia operacji (stwierdzenia komórek raka w brzegach wyciętej tkanki, czyli dodatnich marginesów) jest większe i istnieje ryzyko, że po zabiegu konieczne będzie zastosowanie radioterapii lub terapii hormonalnej. O powodzeniu operacji decyduje spadek stężenia PSA po zabiegu do poziomu nieoznaczalnego oraz brak komórek raka w obrębie brzegów wyciętej tkanki (tzw. ujemne marginesy chirurgiczne). Jeśli nie uda się uzyskać ujemnego marginesu, może być konieczna uzupełniająca radioterapia. Po zabiegu operacyjnym mogą wystąpić powikłania: zaburzenia wzwodu, nietrzymanie moczu o różnym nasileniu. Powikłania można leczyć z powodzeniem.
Napromienianie po radykalnej prostatektomii
Niekiedy po zabiegu operacyjnym może być konieczne uzupełniające napromienianie. Wskazaniami do takiego postępowania jest m.in. obecność dodatnich marginesów oraz brak spadku stężenia PSA po zabiegu. Podczas uzupełniającego napromieniania stosowane są niższe całkowite dawki promieniowania niż podczas radykalnej radioterapii. Radioterapia w raku prostaty może być stosowana także jako LECZENIE PALIATYWNE.
Sfinansowane z budżetu Miasta Poznania