Bliskie otoczenie chorego, podobnie jak on, przeżywa liczne dylematy i boryka się z niewiedzą i brakiem doświadczenia w pozostawaniu w bliskiej relacji z chorym, który jest świadomy swojego stanu. Dla chorego przebywanie wśród wrażliwych na jego sytuację osób z otoczenia jest wielkim wsparciem, nawet gdy nie w pełni zaspokaja jego potrzeby i posiada różne ograniczenia.

Siła wsparcia społecznego opiera się na czterech głównych zasobach:

- obecności

- słuchaniu

- mówieniu/rozmawianiu

- trosce o stan emocjonalny.

Obecność przy chorym wyraża się w towarzyszeniu w codzienności chorowania i zdrowienia. Sprowadza się do kilku zasad:

  1. Bądź. Nie musisz nic robić.
  2. Gdy nie masz nic do powiedzenia – bądź.
  3. Kiedy poczujesz bezradność – nie uciekaj.
  4. Nie wymądrzaj się. Zostań. Trwaj.

Słuchanie (aktywne słuchanie) jest potwierdzeniem, że słowa chorego są ważne, że mają znaczenie, że on jest ważny, zatem:

  1. Pozwól mówić i ułatwiaj to.
  2. Nie przerywaj.
  3. Utrzymuj kontakt wzrokowy i stosuj krótkie potwierdzenia, że słuchasz.
  4. Pozostawiaj chwile ciszy – może chce zebrać myśli, znaleźć odpowiednie słowa.
  5. Upewniaj się czy dobrze zrozumiałeś.

Mówienie pozwala na przekształcenie słuchania w dialog, formę satysfakcjonującą dla rozmówcy przy zachowaniu pewnych zasad:

  1. Nie mów więcej niż to potrzebne (potrafisz słuchać).
  2. Formułuj myśli jasno i komunikatywnie.
  3. Kieruj swoje słowa wprost do rozmówcy.
  4. Utrzymuj kontakt wzrokowy(wzmacnia słowa).
  5. Nie pouczaj, nie moralizuj, nie udzielaj rad, nie mów – ja na twoim miejscu…
  6. Nie dominuj nad rozmówcą.
  7. Nie okazuj rozczarowania, gdy chory nie będzie chciał mówić.

Pozostań dla niej/dla niego najlepszą wersją siebie. To wystarczy.

Więcej informacji z zakresu psychologii, znajdziesz na ten temat w artykułach na stronie OPEN Poznań ➡️ https://rehabilitacja-open.pl/...