Alfabet raka Ostre białaczki Leczenie białaczek Ostra białaczka limfobalstyczna (OBL)

Wybór sposobu leczenia zależy od obecności tzw. chromosomu Philadelphia, grupy ryzyka, wieku pacjenta, jego stanu ogólnego i chorób współistniejących. Nie ma jednego, międzynarodowego schematu leczenia OBL – schematy leczenia są różne w różnych krajach. Poniżej przedstawiamy najważniejsze informacje dotyczące schematu leczenia OBL. Odrębnymi przypadkami są pacjenci z rozpoznaną OBL z dodatnim chromosomem Philadelphia (OBL Ph+). Leczenie różni się także u pacjentów po 60 rż. Te sytuacje omówione zostaną na koniec.

Leczenie OBL rozpoczyna się indukcją remisji, czyli chemioterapią składającą się z kilku leków. Ma ona na celu wprowadzenie pacjenta w stan całkowitej remisji (czyli stan, w którym komórki białaczkowe nie są wykrywalne w badaniach hematologicznych). Standardowo w jest to polichemioterapia z wykorzystaniem winkrystyny, antracykliny i asparaginazy lub pegaspargazy. Oprócz tego podawane są doustnie glikokortykosteroidy (prednizon lub deksametazon), które pacjent otrzymuje już 7 dni przed podaniem pierwszej dawki chemioterapii. Indukcja trwa zwykle 4 tygodnie.

Po osiągnięciu całkowitej remisji pacjent przechodzi fazę konsolidacji (intensyfikacji) remisji. Faza ta ma na celu utrwalenie remisji. Chory otrzymuje wówczas kursy dużych lub średnich dawek leków przeciwnowotworowych. Faza trwa zwykle 8 tygodni.

Kolejną fazą jest leczenie pokonsolidacyjne. Ma ono na celu zmniejszenie ryzyka nawrotu. Na tym etapie niektórzy chorzy kwalifikowani są do przeszczepienia komórek macierzystych szpiku.

Najogólniej mówiąc – chorzy z grupy ryzyka standardowego oraz osoby w złym stanie ogólnym, z ciężkimi współistniejącymi chorobami, w podeszłym wieku nie są kwalifikowani do przeszczepu. Otrzymują oni przez kolejne 2 lata leczenie podtrzymujące składające się ciągłej doustnej chemioterapii w niskich dawkach oraz dożylnej chemioterapii podawanej w odstępach 6-8 tygodniowych.  Podczas tego etapu nie jest konieczna hospitalizacja.

Chorzy z grupy zwiększonego ryzyka kwalifikowani są do przeszczepienia komórek macierzystych szpiku od dawcy rodzinnego bądź niespokrewnionego.