Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) podaje, że 31% dorosłej populacji świata oraz 35% populacji europejskiej charakteryzuje się zbyt niską  aktywnością fizyczną. W krajach europejskich mężczyźni są bardziej aktywni fizycznie od kobiet a poziom aktywności fizycznej spada wraz z wiekiem, szczególnie po 60 roku życia. Aktywność fizyczna charakteryzowana jest poprzez trzy cechy: częstotliwość, czas trwania i intensywność.  Do głównych typów aktywności fizycznej zalicza się aktywność związaną z praca zawodową, zajęciami w gospodarstwie domowym, przemieszczaniem się oraz rekreacją.  

Wysoki poziom aktywności fizycznej powoduje redukcję ryzyka zachorowania na nowotwory złośliwe jelita grubego, trzonu macicy oraz piersi. Zbyt niski poziom aktywności fizycznej jest przyczyną 9% zachorowań na nowotwory piersi oraz 10% zachorowań na nowotwory jelita grubego w populacji europejskiej. Meta-analiza 21 badań epidemiologicznych wykazała 27% redukcję ryzyka zachorowania na nowotwór złośliwy jelita części proksymalnej oraz 26% obniżenie ryzyka nowotworu części dystalnej u osób najbardziej aktywnych fizycznie (w relacji do najmniej aktywnych). Nie wykazano redukcji ryzyka w przypadku nowotworów złośliwych odbytnicy. Wyniki analizy pięciu badań prospektywnych w temacie aktywności fizycznej związanej z pracą zawodową wskazują na 20% redukcję ryzyka zachorowania na nowotwór złośliwy trzonu macicy u kobiet najaktywniejszych fizycznie. W przypadku nowotworów piersi ochronny wpływ zaobserwowano dla rekreacyjnej aktywności fizycznej, związanej nie tylko z uprawianiem sportu, ale także np. z pracą w ogrodzie. Dla kobiet aktywnych fizycznie przez 90 minut dziennie lub dłużej (w porównaniu z aktywnością krótszą niż 30 minut) redukcja ryzyka zachorowania wyniosła około 25%.    

Profilaktyczny wpływ aktywności fizycznej jest mniej oczywisty dla nowotworów złośliwych płuca, trzustki, jajnika, gruczołu krokowego, nerki i żołądka. 

Biologiczny mechanizm ochronnego wpływu aktywności fizycznej w nowotworach złośliwych nie jest do końca zdefiniowany, ale należy uwzględnić jej wpływ na wrażliwość na insulinę, działanie czynników wzrostu, adipocytokin, hormonów steroidowych oraz mechanizmów odpornościowych.   Wzrost masy tłuszczowej wiąże się ze wzrostem poziomu estrogenów i androgenów u kobiet, wzrostem poziomu cytokin inicjujących stany zapalne oraz niższym poziomem globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG). Przy otyłości rośnie oporność na insulinę. Wysoka koncentracja estrogenów i androgenów powoduje wzrost ryzyka zachorowania na nowotwory piersi i trzonu macicy a wzrost poziomu markerów zapalnych wiąże się ze wzrostem ryzyka zachorowania na wiele nowotworów złośliwych.  Inne potencjalne mechanizmy ochronnego działania aktywności fizycznej to wpływ na układ immunologiczny oraz poziom uszkodzeń DNA związanych ze stresem oksydacyjnym.

W ostatnich latach wskazuje się na siedzący tryb życia, szczególnie związany z oglądaniem telewizji oraz używaniem komputera, jako niezależny czynnik ryzyka zachorowania na nowotwory złośliwe.

Biorąc pod uwagę całość dowodów epidemiologicznych autorzy Europejskiego Kodu Walki z Rakiem  zalecają w punkcie dotyczącym aktywności fizycznej: „Bądź fizycznie aktywny(a) każdego dnia. Ogranicz czas spędzany w pozycji siedzącej”.