Do najczęstszych i najbardziej charakterystycznych objawów choroby należą:
Powiększenie węzłów chłonnych – m.in. szyjnych, pachowych, pachwinowych. Powiększone węzły chłonne są niebolesne, twarde i nie towarzyszą im cechy stanu zapalnego, takie jak zaczerwienienie i obrzęk skóry oraz ból. Mają 2 cm wielkości. Z czasem zwiększa się liczba powiększonych węzłów, a sąsiadujące mogą łączyć się w duże pakiety. Węzły powiększają się zazwyczaj powoli. Jednak w przypadku chłoniaka Burkitta do powiększenia węzłów dochodzi w krótkim czasie.
Objawy ogólne – u części pacjentów mogą występować nieswoiste objawy ogólne. Należą do nich:
Pierwsze 3 objawy są bardzo istotne, gdyż uwzględniane są w czasie oceny zaawansowania choroby.
Zespół żyły głównej górnej oraz zespół górnego śródpiersia – w przebiegu choroby może dojść do powiększenia węzłów zlokalizowanych w śródpiersiu, które tworzą duży guz. Masa guza może wywierać ucisk na drogi oddechowe (oskrzela, tchawicę) oraz na żyłę główną górną – duże naczynie odprowadzające krew z górnej połowy ciała do serca, uniemożliwiając w ten sposób odpływ krwi. W ten sposób dochodzi do zaczerwienienia i obrzęku twarzy oraz szyi, duszności, kaszlu oraz zaburzeń widzenia. Powiększone węzły chłonne śródpiersia można uwidocznić na zdjęciu RTG klatki piersiowej.
Powiększenie śledziony oraz wątroby – może być widoczne jako powiększenie obwodu brzucha.
Bóle brzucha, wzdęcia, zaparcia, utrudnienie odpływu moczu, wodobrzusze – mogą wystąpić w przypadku powiększenia węzłów chłonnych w jamie brzusznej.
Krwawienie z przewodu pokarmowego, zaburzenia wchłaniania, niedrożność przewodu pokoramowego – mogą wystąpić w przypadku lokalizacji choroby w przewodzie pokarmowym.
Objawy zajęcia szpiku – dochodzi do niego rzadko. Objawia się niedokrwistością (zbyt małą ilością krwinek czerwonych), małopłytkowością (zbyt małą ilością płytek; objawem są zaburzenia krzepnięcia), częstszymi infekcjami (w wyniku zbyt małej liczby leukocytów – krwinek białych).
Niedokrwistość – może występować nie tylko w przebiegu zajęcia szpiku kostnego przez chorobę. Dużo częściej jest to tak zwana niedokrwistość chorób przewlekłych, niedokrwistość wynikająca z rozpadu krwinek czerwonych lub niedokrwistość wynikająca z niszczenia krwinek czerwonych przez powiększoną śledzionę.
Sfinansowane z budżetu Miasta Poznania