Chłoniak rozlany z dużych limfocytów B (DLBCL) – najczęstszy spośród chłoniaków (około 35% przypadków). Częstość występowania tej choroby rośnie z wiekiem. Ponad 50% chorych na DLBCL ma powyżej 65 lat. DLBCL może być umiejscowiony w dowolnej okolicy ciała, najczęściej jednak dotyczy węzłów chłonnych. Może być także zlokalizowany w jamie brzusznej, klatce piersiowej, przewodzie pokarmowym, mózgu, migdałkach, skórze, piersiach, jądrach i wielu innych narządach (więcej w zakładce „Objawy chłoniaków nieziarniczych”). DLBCL jest chłoniakiem o agresywnym przebiegu, szybko powiększającym swoje wymiary. Im mniejszy stopień zaawansowania choroby w momencie rozpoznania, tym większe szanse na wyleczenie. Dlatego tak istotne jest jak najwcześniejsze rozpoznanie oraz wdrożenie leczenia.
Chłoniak grudkowy (FL) – drugi najczęstszy chłoniak (około 25% przypadków) oraz najczęstszy spośród chłoniaków indolentnych. Częstość występowania tej choroby rośnie z wiekiem. Najczęstszą manifestacją jest powiększenie węzłów chłonnych. Niekiedy jednak chorobę rozpoznaje się na podstawie badań laboratoryjnych lub obrazowych u pacjenta, który nie ma objawów. FL charakteryzuje się małym stopniem złośliwości. Przebieg choroby jest długotrwały.
Chłoniak Burkitta (BL) – chłoniak ten występuje przede wszystkim u dzieci oraz młodzieży. Występują 3 podtypy tego chłoniaka: endemiczny (występujący w Afryce równikowej), sporadyczny oraz związany z niedoborami odporności. Postać sporadyczna w około 15-20% związana jest z infekcją wirusem Epstein-Barr (EBV). Charakteryzuje się bardzo agresywnym przebiegiem – do podwojenia masy nowotworu dochodzi w ciągu około 24h. Najczęściej w chwili rozpoznania występuje masywna zmiana w jamie brzusznej. Ze względu na dynamikę choroby, BL wymaga szybkiego wdrożenia leczenia.
Chłoniak z komórek płaszcza (MCL) – choroba występuje głównie u osób po 60 roku życia, częściej u mężczyzn. Choroba charakteryzuje się nawrotowym i często agresywnym przebiegiem. U większości chorych w chwili rozpoznania choroba jest zaawansowana często z zajęciem szpiku kostnego. Jak dotąd nie ustalono skutecznego schematu leczenia choroby.